Op tijd + kwaliteit = vertrouwen

Pim (80) en Peter (81) zijn inmiddels wat minder ter been maar hun oogjes fonkelen nog alsof ze zestien waren. Beiden staan midden in het leven. De golfbaan en een rijk verenigingsleven houden hun bij de les.

Ze leren de huidige eigenaar, Erik-Jaap Kroone, van hun vroegere bedrijf natuurlijk geen lessen meer. Graag schuiven ze zo af en toe even bij hem aan. Of ze bellen na een drukke periode “Goed verkocht?” is dan het eerste wat ze willen weten. Voor we verder gaan met het gesprek willen we één ding even weten. Die naam, Nijssen Junior, waar komt die vandaan? En is er ook een senior? Pim en Peter barsten in lachen uit als de schrijver hun deze vragen stelt. Pim: “Toen wij in Santpoort voor onszelf begonnen heette het halve dorp Nijssen. Ook onder bedrijven. Je had de Gebroeders Nijssen, Weduwe Nijssen, Nijssen & Zonen en ga zo maar door. In een ander dorp zag ik eens een bedrijf met de toevoeging ‘junior’. Ik dacht, dan doen wij het ook zo. Daarom Nijssen Junior. Puur toeval. Senior bestaat helemaal niet.” Pim en Peter groeien op in een ondernemersgezin. Vader Jaap runde met nog twee broers een bloembollenkwekerij en bollenexport bedrijf, hij werkte vooral richting het zuiden van Duitsland in de omgeving van Stuttgart. Ze vonden het allemaal heel gewoon. “Het was zoals het was. Wij waren eraan gewend dat onze vader in de winter veel op reis was om bollen te verkopen. Dat werken hebben we wel geleerd”, aldus Pim. Peter: “En zuinig en sober leven. In het begin kochten geen nieuwe maar een knappe tweedehandsauto, dan had je weer meer geld om in de zaak te stoppen. Aanvankelijk waren we begonnen in de bloembollen, met een klein tulpen areaal en een postorderbedrijfje in bollen voor particulieren. Met die teelt zijn we snel gestopt en de particuliere handel deden we over aan een dorpsgenoot.” Pim gaf de eerste aanzet van de twee voor de bloemenhandel. In 1965, hij was net uit militaire dienst, gingen de Santpoorters op het handels pad. Ambulante bloemenhandel. Venten en markten. Wie maakt me los? “We leenden een bakfiets van een glazenwasser in het dorp. Kostte voor een weekend vijf gulden en een bos bloemen. Daar ging de handel in. De bloemen kocht Pim op de veiling in Beverwijk. Een ding viel hem op.

“Een commissionair van de exporteurs in Aalsmeer kon voor de bloemen vaak meer geld uitleggen dan ik in de ambulante handel aan de consument kon vragen. Ik dacht: “We zitten verkeerd. We moeten de export in, daar valt meer te verdienen. Omdat ons bedrijfje toen nog onvoldoende opbracht voor twee gezinnen is de keuze gemaakt dat een van beide ander werk gaat zoeken en in betere tijden terug zou komen. Peter had toen per januari 1971 een baan gevonden op het provinciaal secretariaat van een vakorganisatie van transportondernemers, de NOB Wegtransport, het latere TLN(Transport Logistiek Nederland). In de avonduren hield hij de financiën bij van de firma en zijn vrouw bleef net als voorheen werkzaam op de wekelijkse markt en een standplaats in het dorp.” Het groeide en het groeide en in april 1973 besloot Peter om zijn baan eraan te geven en fulltime ondernemer te worden, samen met Pim. Een hele natuurlijke stap. “Het ging vanzelf.” Maar niet alles ging vanzelf. Door de groei moest er steeds meer ingekocht worden. En daar was geld voor nodig. Naar de bank voor rekening courant. Peter gaf zonder blikken of blozen zijn eigen huis als onderpand. Gelukkig kwam het allemaal goed. Pim: “Er stond altijd veel geld onder de klanten, dat kon niet anders. Natuurlijk gingen we ook weleens de boot in en kregen we ons geld niet. Maar eerlijk gezegd gebeurde dat zelden.” Het duo deed vooral zaken in het buitenland. Zuid Duitsland was favoriet. Niet gek want deze regio was voor vader Jaap zijn thuismarkt’. Hij wist enkele bollenklanten van hem voor ons jonge bloemenexportbedrijf te interesseren. De geleverde bloemen voldeden goed aan de verwachtingen met als gevolg positieve mond tot mond reclame naar andere importeurs in de regio. Het liep fantastisch. Hun geheim? “Beloftes waarmaken. Kwaliteit en op tijd afleveren. We zijn nagenoeg nooit te laat geweest met een zending.” En dat in een tijd dat de mobiele telefoon of track & trace nog niet bestonden. “Vaak moest we om een uur of drie lossen in Zuid Duitsland. ’s Nachts welteverstaan. Onze klanten moesten op hun beurt om vier uur weer ergens anders zijn met onze bloemen. Zo ging dat. Tijd was geld.” Deze toegewijde mentaliteit leidde tot vertrouwen over en weer. “Bij onze grootste klant mochten wij als enige leverancier op zijn 50- jarig familiefeest komen en ook bij memorabele dagen van andere relaties werden we vaak uitgenodigd. Dat zegt wel wat.” De bloembollen van pa hadden bij Pim en Peter al lang plaatsgemaakt voor bloemen.

Peter zijn vroegere schoonzoon Harm, die ook bij Nijssen junior werkt, komt iedere week trouw langs bij de heren met een mooi pakket bloemen. “Daar fleur je van op. Tegenwoordig kun je het hele jaar door alle bloemen kopen die je maar wilt. Het bedrijf importeert van over de hele wereld.” Naast het internationale karakter is de computer ook zo’n verschil met vroeger. Peter: “Wij deden alles met pen en papier. Kun je niet vergelijken met nu, net als de bedragen. In de begin jaren zestig bv. was de hele omzet van de toenmalige bloemenveiling in Beverwijk zo rond de 20 miljoen gulden dacht ik. Guldens he. In die tijd een enorm bedrag. Tegenwoordig gaat het om veel grotere bedragen.”