Het is allemaal heel organisch gegaan

Er wordt weleens gezegd: “Achter iedere sterke ondernemer staat een sterke vrouw.” Tegenwoordig zouden we dat anders omschrijven. Maar feit is dat Hans Middelkoop aangeeft hoe belangrijk zijn vrouw voor hem is: “Connie bewaakte het thuisfront, daardoor kon ik veel energie steken in de zaak.”

De oplettende lezer heeft in de gaten dat we in de verleden tijd schrijven. Bewaak-te. Zo piep zijn Hans en Connie niet meer. Van hun zeven kinderen zijn sommigen al uitgevlogen en de rest is al behoorlijk zelfstandig. Dat geeft Connie de gelegenheid om ook op de zaak te werken. “Ik ben een soort vliegende keep. Houd me een paar dagen in de week bezig met de styling en het decoreren van de showroom.” Net als Hans valt Connie op door haar bescheidenheid. Collega’s die met de schrijver van dit stuk spreken geven aan dat het decoreren haar goed af gaat. Thuis de controleur, op de zaak de etaleur. Ze komt niet uit een ondernemersgezin maar leerde wel van aanpakken. Connie groeide op in Hardinxveld-Giessendam. Een scheepvaartdorp aan de Merwede. Haar vader werkte weliswaar in loondienst, maar werkte ook veel over en was thuis altijd bezig. Maar getrouwd zijn met een ondernemer was toch anders. “Bij ons thuis ging het denk wat overzichtelijker aan toe. Met Hans wist je niet beter of alles stond in het teken van de zaak. Over zaken praten Hans en ik niet veel, behalve als er echt iets speelt dat hij bij me kwijt wil.” Een veertigurige werkweek kende Hans niet. Druk in de weer: ’s morgens, ’s middags. En lange tijd ook ’s avonds. Zes dagen in de week. Er is er wel iets veranderd in zijn arbeidsritme want donderdagmiddag is hij vrij. Hij begint iedere dag op tijd. “Ik ga graag vroeg werken. Rond halfvijf, vijf uur is er niemand op de zaak. Ik kan in die uren in alle rust de vaste rituelen afwerken. Denk aan de tientallen mails die er binnenkomen. Dat geeft een opgeruimd gevoel. Zo kan ik later op de dag doen wat ik liefst doe: de tijd nemen voor mensen. De medewerkers en vooral de klanten.”

Overigens, tegenwoordig lassen Hans en Connie een kleine zomerse rustpauze in. Hans: “Vakantie vind ik fijn, ik ga met een gerust hart weg omdat ik weet dat de mensen op de zaak hun verantwoordelijkheid nemen. Ik plan dan in mijn agenda zes weken vrij, maar heb natuurlijk geen zes weken vakantie. Het is meer dat ik dan even de vrijheid heb om het dan zelf in te vullen. In de praktijk hebben we dan een goeie drie weken echt vakantie en tussendoor werk ik als het nodig is. Zolang het bedrijf actief is sta ik ook aan, doe ik mijn mail en ben ik bereikbaar.” Er is dus meer tijd voor elkaar. Connie: “Al blijft het soms schipperen, hoor.”

Middelkoop Keukens heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt

Hans groeide op in de voetsporen van vader Henk. Na zijn havo-examen in 1985 werkte hij gelijk in de zaak. Heel natuurlijk. Een klein jaar later, mei 1986, volgde de nieuwbouw en ging Hans zich met name bezighouden met de verkoop van keukens en badkamers. “Maar ik heb ook op de afdelingen meegewerkt. En mijn vader sprong nog bij in de verkoop als het druk was.” De zaak vormgeven en opbouwen. Dat heeft dus goed uitgepakt: 85 medewerkers verdienen er een boterham. Het geheim: hard werken, altijd kunnen rekenen op het thuisfront. En bij jezelf blijven. Een deel van het succes schrijft zijn vrouw Connie toe aan de manier waarop Hans omgaat met de medewerkers. “Hans is sociaal, iedereen kan bij hem aankloppen. Gaat er een keer wat mis, dan maakt hij daar zeker geen halszaak van. Hij geeft vertrouwen en krijgt dat terug.” Hans: “Als medewerkers bereid zijn een extra stap voor je te zetten, moet je dan als een baas op gaan treden als iets je niet helemaal zint? Volgens mij niet.” Hans: “Ik heb vooral gevaren op mijn eigen kompas. Voor mij is dat: alles willen geven om het beste eruit te halen voor de klant. Dat wordt gezien, en kennelijk gewaardeerd. Het is allemaal organisch gegaan. Je legt jezelf net zo veel druk op als je doelen stelt. En de toekomst kun je niet zien. Neem corona. Het zou economisch lastig worden. Maar het tegendeel was het geval.”